Dünyayı tanımaya kilometrelerce uzakta olan bir genç insan, dünya da kendisini bir gıram bile umursamaz iken, defterlerinin beyaz ciltleri üzerine sıloganlar yazacak ve doktor olacak! Olacak iş değil. Ne zaman hayatımın bu tarafını hatırlasam aklıma iki şey gelir: birincisi kayınpederime bu konularda dile getirdiğim “gerekirse savaşacağız” gibi düşüncelerim, ikincisi ortopedi ve tıravmatoloji hocasının eline defterimi alıp da kapaktaki sıloganları okuduktan sonra bana yan gözle bakıp dudak altından tebessümle gülme sahnesidir. Ne kayınpederim bir şey dedi, ne de o yardımcı doçent. Acaba bu gibi durumlarda yapmamız gereken nedir erişkinler olarak? Tam da bilemiyorum.