Çöplük, yazılacak ve okunacak kadar tuhaf, birbirinden çok farklı hayatlar süren kahramanları bir araya getiriyor, soluksuz okunan birkaç hayat hikâyesini bize aktarıyor. Bu hayat hikâyelerini taçlandıran geçmiş ise bizi, mutluluk, aile, çocukluk, sevilmek üzerine düşündürüyor. Romanın sonunda ise yazar okuyucuyu bambaşka bir durumla yüzyüze bırakıyor: Romanı soluksuz okutan bu ilginç kahramanların hayatını nereden, nasıl yakaladığını anlatıyor; bu hayatları kimlerden dinlediyse bizi onlarla yüzleştiriyor. “Bazen gördüğümüzü sanırız ama yanılırız,” diyor ya yüzleştiklerimizden birisi, iş de orada kopuyor zaten: Roman bir kere daha yazılıyor, başa dönülüp bir kere daha okunmak isteniyor. Saçtığı berbat kokulara rağmen Çöplük’ü karıştırmanın zevkine doyum olmuyor.