HEYBE

   Bir tarafta bulup bulup kaybeden,

   Öte yanda hep kazanan haybeden…

   Mesel diye, masal diye söylenir,

   Gerçeklere misal diye söylenir…

   Kimisine ibret olur kıssalar,

   Kimi tınmaz ensesine bassalar…

   Derûnunda neler saklar hâneler?

   Gönüllerin gözüdür divâneler…

   O gözlerden bakmasını bil yeter,

   O mecrada akmasını bil yeter…

   Kafdağı’dır aklın durduğu sınır,

   Hayâlin mantığı vurduğu sınır…

   Hayat masal; her kitapta sen varsın,

   Oku ey dost; bu kitapta sen varsın…

   Söyle nesin ruh gidince hey beden?

   Gel sen de nasibin al bu heybeden…

   “Heybe”nin hamulesi; can özü, gönül sesi,

   Taşınsın çağdan çağa sevgilerin heybesi…