Istotną konsekwencją II wojny światowej były zmiany granic w Europie. W ich wyniku zmieniła się także struktura organizacyjna Kościoła katolickiego w powojennej Polsce. Ponieważ jednak zwycięskie mocarstwa uznały, że do ostatecznych rozstrzygnięć granicznych dojdzie dopiero po podpisaniu traktatu pokojowego, kwestia granicy a co za tym idzie dostosowania organizacji kościelnej do nowego kształtu państwa polskiego przez wiele lat pozostawała w zawieszeniu. Prymas Polski kard. August Hlond, posługując się specjalnymi pełnomocnictwami udzielonymi przez Stolicę Apostolską, dekretem z 15 sierpnia 1945 r. ustanowił administratury apostolskie i mianował ich rządców: ks. dr. Karola Milika we Wrocławiu, ks. dr. Bolesława Kominka w Opolu, ks. dr. Edmunda Nowickiego w Gorzowie Wielkopolskim, ks. dr. Andrzeja Wronkę w Gdańsku oraz ks. dr. Teodora Benscha w Olsztynie. Prymas Hlond zapewne był przekonany, że ustanawiając administracje apostolskie, daje początek trwałej polskiej organizacji kościelnej na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Tymczasem dopiero w 1972 r., papież Paweł VI konstytucją apostolską ustanowił nową organizację kościelną na tych terenach. Prezentowana publikacja zawiera badania na temat organizacji polskiej struktury kościelnej w Polsce zachodniej i północnej po II wojnie światowej, ukazując ten proces w szerokim kontekście polityki wewnętrznej i międzynarodowej.