İnsanoğlu doğar, büyür, Allah’ın takdir ettiği bir ömür yaşar, ama fakir ama zengin, ama mutlu ama mutsuz ve vadesi dolduğunda öte aleme irtihal eder.

Çok büyük bir çoğunluğu aile kurar, yine bunların çok büyük çoğunluğunun çocukları olur. Bir anne ve bir baba, günü geldiğinde çocukların da eşleri ve çocukları olur, çekirdek aileler, büyük ailelere dönüşür.

Çekirdek ailesinde mutlu olanlar, mutlu büyük aileler kurarlar ve o aileler toplumu huzurlu kılarlar. Dede, nine, evlatlar, torunlar, gelinler ve damatlar. Klasik ifadeyle torun-torba tekmili birden bir hayat…

Ben en duygulu şiirlerimi önce vatanımız uğruna şehadet şerbeti içen şehitlerimize, sonra da aile fertlerime yazmak istedim. Bilirim ve inanırım ki kendi çocuğunu sevmeyen başkasının çocuğunu sevemez, çocuk sevmeyen insan sevemez, insan sevmeyen, millet ve vatan sevemez ki ona artık duygudan yoksun bir canlı demek gerekir. Bu gibilerden olumlu bir şey beklemek de beyhudedir aslında…

Sonrasında, vatan, bayrak, dost, arkadaş, hayatımıza dokunan kişilere ve olaylara, hayatlarına dokunduklarımıza yazmaya çalıştım… Bazen de çiçek, böcek için duygularımı kâğıda döktüm.

Şiirler yazdım ama şairim iddiasında olmadım, olmam asla. Zira ona okur karar verebilir sadece. Dizeleri kâğıda dökerken ki duygu deryamı, her şiirin girişinde bazen bir kelimeyle, bazen de bir paragrafla anlatmaya çalıştım.