Osmanlı Devleti’nin özellikle son döneminde yani Tanzimat sonrasında dünyaya bakış açısı büyük ölçüde değişmiştir. Bu değişimin bir neticesi olarak edebiyat, felsefe, sosyoloji, tarih ve fen bilimlerinden birçok yeni fikirler ortaya atılmış ve pek çok eser kaleme alınmıştır. Bu eserlerden bir kısmı Avrupalı bilim adamlarının eserlerinin tercümesi şeklinde olmakla beraber, tercüme eden tarafından eserlere zeyiller yazılmış, eserin yeni nesillere ne aktarması gerektiği üzerinde fikirler teati edilmiştir.

Birinci ve İkinci Meşrutiyet dönemleri bu tür iktibasların ve yeni söylemlerin en fazla gündeme geldiği dönemlerdir. Bu dönemlerin içerisinde yaşamış olanlar kadar bu dönemlerde dünyaya gelenler Osmanlı Devleti’ndeki büyük değişime şahit olmuşlardır. Celal Esad Arseven de böyle bir dönemde Osmanlı Devleti’nin başkenti İstanbul Beşiktaş’ta 1875 yılında dünyaya geldi. Babası son sadrazamlardan Ahmed Esad Paşa’yı kaybettikten sonra amcası Kazım Paşa tarafından büyütülen Celal Esad, okuduğu mekteplerde çok iyi derecede eğitim gördü. Resim sanatına düşkünlüğü onu Sanâyi-i Nefise Mektebine girmesini sağlasa da amcası ve Sultan Abdülhamid’in isteğiyle Harbiye Mektebi’ne girdi. II. Meşrutiyet’in ilanından sonra askerlikten ayrılarak bürokraside görev aldı.

Celal Esad Arseven, ülkeyi büyük bir kaosa sürükleyen İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin saflarında olmayı tercih etmediğinden kendisini sanata ve ülke yönetiminde görev almaya adadı. Devletin pek çok kurumunda çalışırken edindiği tecrübeleri ve yapılması gereken doğruları kaleme alarak zaman içerisinde bir çok esere dönüştürdü ve genç nesillerin yetişmesini sağlayacak kaynak eserleri oluşturdu.