Ali Emre, Kıyamet Mevsimleri ile başlayan; zaman zaman bireysel, toplumcu ama her zaman insansal olan şiir ırmağı kaynağını hiç kurutmaz, suyunu daha da çoğaltarak, yatağını genişleterek akar.

Mutlu ölüm yoktur o yüzden gövdeyi sağır eden bir kin varsa

Geyiklerden, yılışık konçertolardan, borsalardan kaçıp

Ekmeği tuzla tartmaya alışmışsa insan

Birikmişse kırbasında sözün öfkesi

Gidip o mübarek kana dokunmak ister

O çocuklara, o babalara bakmak ister Tanrının avlularından.

Bir rövanş bekler, yeni bir raunt, bir yekinme daha

Puştluğun ümüğüne basmak ister

Yezitliğin kuyruğuna.