Hazreti Adem, Hazreti Yakub, Hazreti Yusuf, Hazreti Fatıma ve Zeynü’l Abidin…

Bu beş insan, tarihte herkesten çok ağlamıştır. Hazreti Adem, cennetten çıkarıldıktan sonra o kadar çok

ağladı ki gözyaşları yüzünde iz bıraktı. Hazreti Yakub, oğlu Yusuf’a o kadar ağladı ki, gözlerini kaybetti. Bu yüzden Hazreti Yakub’a şöyle dediler: “Ey Yakub! Sen o kadar Yusuf’u düşünüp ağlıyorsun ki ağlamakla helak olacaksın.”

Hazreti Yusuf da babası Yakub’dan uzak kaldığı için okadar ağladı ki, hapiste olanlar rahatsız oldular ve şöyle dediler: “Ey Yusuf! Ya geceleri ağla gündüzleri sus veya gündüzleri ağla geceleri sus!”

Hazreti Yusuf geceleri veya gündüzleri ağlama hususunda onlarla anlaştı. Hazreti Fatımatü’z Zehra da babasından sonra o kadar çok ağladı ki, Medine halkı rahatsız oldular ve: “Ey Peygamber’in

kızı! Gece gündüz ağlaman bizde derman bırakmıyor ki iş yapalım” dediler. Hazreti Fatıma, babasının

firakına ancak altı ay dayanabildi. İmam Zeyn’ül-Abidin de kırk yıl boyunca Kerbela için

gözyaşı döktü. Önüne yemek bıraktıklarında ağlıyordu, kendisine su getirdiklerinde ağlıyordu…

Bir gün yakınlarından birisi, “Ağlamanızla kendinizi helak edeceğinizden korkuyorum!” deyince şöyle dedi:

“Ben üzüntü ve kederimi Allah’a şikayet ediyorum. Ben bir takım şeyler biliyorum ki sizler bilmiyorsunuz. Ben Kerbela’yı hatırladığımda hıçkırıklar boğazımı sıkıyor..