Hadis inkârının veya inkâr edenlerin hükmüne girmeden önce, meselenin önemine binaen birkaç hususu açıklama gereği hissettim. Öncelikle bilinmesi gerekir ki; Nebi’nin ﷺ temiz sünnetine ve sünnetin delil olmasına dil uzatmak: “Allah’ın dinine bir iftiradır.”

Kim Rasûlullah’ın ﷺ emaneti olan sünnetine dil uzatırsa, Sahâbelere, onlara en güzel şekilde tabi olmuş olan tabiin imamlarına ve bu dinin önderleri olan âlimlerine hakaret etmiş olur.

Kim sünnete ta’n ederse:

Kur’an’a ta’n etmiş olur.

Zira Kur’an-ı Kerim’i taşıyan, ezberleyen hafızlar; sünneti de taşıyıp ezberlemişler ve kendilerinden sonraki nesillere ulaştırmışlardır.

Sünneti ta’n eden, dinin rukûnlarına, hükümlerine ve şeriata ta’n etmiş olur.

Bu sebepten kim sünnete ve sahih hadislere ve sünnetin delil olmasına ta’n ederse doğru yoldan çıkmış, ilimsiz bir şekilde hevasına uymuş olur.