Autorzy przedstawianej monografii podjęli się analizy funkcjonowania, nie tylko mniej lub bardziej znanych funduszy strukturalnych, ale wszystkich instrumentów finansowych Unii Europejskiej. Dzięki nim w latach 2007 – 2013 napłynie do Polski wsparcie na łączną kwotę 67,3 mld euro (czyli około 255,74 mld zł). Jest to kwota przekraczająca roczny budżet Polski. Nie powinna ona jednak budzić przedwczesnych nadziei. Celem funduszy europejskich nie jest bowiem rozdawnictwo środków finansowych, ale stosownie do zapisu art. 158 Traktatu Wspólnot Europejskich wspieranie działań służących wzmocnieniu spójności gospodarczej i społecznej Wspólnoty. Oznacza to konieczność podjęcia wysiłków w celu przygotowania odpowiednich projektów ze strony zainteresowanych podmiotów na poziomie narodowym, a co ma istotne znaczenie, jeżeli uwzględnić niski stopień absorpcji funduszy unijnych przez Polskę. Recenzowane opracowanie zamyka więc dotkliwą lukę informacyjną na naszym rynku wydawniczym, ponieważ zawiera nie tylko kompletne informacje na temat danego funduszu, ale i ukazuje jego cele, środki oraz ramy prawne.

Publikacja obejmuje okres programowania 2007 – 2013. Jest więc nie tylko aktualna w momencie druku, ale pozostanie taką w najbliższych latach. Ustalane przez Unię Europejską siedmioletnie okresy programowania nie są następnie zmieniane, zarówno w aspekcie finansowym, jak i prawnym. Monografia Fundusze Unii Europejskiej nie może być jednak oceniana wyłącznie w kategoriach vademecum. Zebrano w niej bowiem co prawda rozproszone w różnych miejscach, czasami mało dostępnych, informacje na temat instrumentów finansowych Wspólnoty, ale i dokonano w tym aspekcie analizy mechanizmu decyzyjnego Unii Europejskiej. Jeśli przypomnieć, iż samo pojęcie „funduszy” nie jest nigdzie zdefiniowane w prawie wspólnotowym, to łatwiej przyjdzie zrozumieć problemy natury metodologicznej, przed którymi stanęli autorzy opracowania. Prezentowane dzieło może pretendować do pochwały także z jeszcze jednego powodu. Napisane jest ono językiem eleganckim, zrozumiałym, a przez to unikającym tak typowego dla wielu opracowań naukowych hermetycznego sposobu wyrażania się. Autorzy nie zapomnieli o obrazowaniu toku swoich wywodów sporą ilością różnego rodzaju tabel, wykresów i schematów.