Duru, masmavi bir gökyüzü

Kenarında bir bulut parçası…

Bir ardıç ağacı tepesinde bir kaya…

Uzakta bir Yörük çadırı

Ağacın altında yaşlıca bir kadın, bulutların gölgesine bakıp

Tek kişilik bir efsane anlatıyor, üç cümlede…

Kadınsal imgeleri olan bir efsane

Doğumu, yaşamı, aşkı, kudreti içine sığdırıyor

Ansızın bir telli turna beliriyor

Hasreti, dumanı, derdi aman vermeyen feleği hatırlatıyor sanki

Uçurumun kenarında bir gidip bir geliyor

Denizle dağın birleştiği ufuk çizgisinde ululardan bir zat beliriyor

İşte gönül efsanesi orada başlıyor:

“Su gibi duru olsun yüreğin” diyorken

Mor-beyaz bir efsaneye dönüşüp bir şehrin adı oluyor

Obanın, tepenin, köyün, ormanın adı…

Sözün hikmeti, nazarın can alıcı büyüsüne bulanıyor

Bir deyiş, bir nakış, bir isim bırakıyor…

Roza-Rize, Kastamoni-Kastamonu, Mara-Mardin’e dönüşüyor…