Plinius’un dediği gibi, herkes kendisi için bir derstir. Yeter

ki insanoğlu kendini tanımak için uğraş versin. Sonuçta kalem

elimdeyken benden bir ben daha çıkarmak heyecan vericiydi.

Gözümle görüp canımın canında hissettiğim olaylar, kalemime

malzeme olup satırlara dizildiler. Bazen de kaldırımsız, çamurlu sokakların köşelerinde yastıksız, yorgansız gariplerin ılık nefesini yüreğimin ortasında duymaya ve başarabildiğim ölçüde

bunu kâğıda dökmeye çalıştım.

Amacım, çevremde gözlediğim olup bitenleri herkesle paylaşmak… Belki anlattıklarım ilginç görülmeyeceği gibi abartılmış da bulunabilir, hatta doğal biçimde seyreden olaylardan

başka bir şey olmadığı da söylenebilir. Japonların bir atasözü

vardır: “Güneş altında söylenmedik söz yoktur.” O yüzden, bu

kitapta da yeni bir şey ortaya koyulmuş sayılmaz. Sıradan da

görülse anlatılanlar bizzat yaşanmışlıklardan yola çıkılarak ka-