İnsanoğlunun kolektif yaşam tarzına geçtiği demir çağından itibaren, kendisine ait gündelik işlerini sürdürebilmesi için, büyük bir iş gücüne ihtiyaç duymuştur. Bu dönemlerden itibaren başlayan bu ihtiyacı karşılayacak teknolojik gereçlerin yetersiz olması ve işlenecek toprakların bu teknolojik yetersizliğe karşın çok geniş alanları kaplaması, işleyecek insan sayısının az olması, zamanla insanların başka insanlara kul ya da daha açık bir kelime ile köle olmasına sebebiyet vermiştir. İlkçağ sınırlarına girildikten sonra bu kavram daha da genişleyerek, her alanda hizmet etmek amacıyla efendilerine tam bağımlı insanlar için kullanılan bir terim olmuştur.

Bu açıdan bakıldığında ilkçağ toplumlarının en önemli işgücü kaynağı olan köleler, her alanda kullanılabilen, düşünebilen ama hakkı olmayan bir mal statüsünde görülmüştü ve efendilerinin her türlü işini yapan, buna karşılık aile dahi kuramayan bir sosyal statüye mecbur kılınmışlardı. Mısır medeniyetinde gelişmeye başlayan bu tarzdaki köleci anlayış, Sümerlilerden-Roma imparatorluğuna kadar devam ede gelmiştir. Ortaçağ başlarında da, aynı görüş kabul edilmiş ve bu tarz kölecilik anlayışı Avrupa Germen kavimlerine ve Roma imparatorluğunun devamı olan Bizans imparatorluğuna geçmiştir.