Jaki testament zostawił po sobie Stefan – zmarły przyjaciel 47-letniego Wiktora? Co czeka w przyszłości tego znudzonego życiem pisarza? I czy odnowienie kontaktów z dawno nie widzianym synem to dobra decyzja?

Czasem lepiej nie budzić demonów przeszłości – można uwikłać się w problemy praktycznie nie do rozwiązania...

Przed tobą wyjątkowa opowieść o naprawianiu błędów młodości, gorzka refleksja o mrzonkach mężczyzny, który wszystko już widział i trudno go czymkolwiek zaskoczyć. Jeśli lubisz historie osadzone w absurdalnych niekiedy realiach PRLu i zastanawiasz się, jak wyglądało wówczas życie literackiej elity, koniecznie sięgnij po ten utwór.

„ – Wytłumacz mi... – nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że zaczął mówić. – Wytłumacz, dlaczego on pisze do mnie listy zza grobu? Myśli może, że ja pozostałem jeszcze... żywy?! I to najbardziej żywy z żywych?

Czoło pokryło mu się potem, strużki śliskawej cieczy zaczęły ciepłym śladem znaczyć policzki.

– A może ma do mnie pretensje – ciągnął coraz częściej potykając się o końcówki zdań – że żyę i nic, nic z tym życiem nie robię, a jemu... Jemu zabrakło tego kawałka życia, w którym ... w którym czas na bilans... na podsumowanie? ... Ale czego, czego? To tak, jakby zza grobu pytał... bez przerwy pytał: Chłopcy, ej, wy, fajne chłopaki, co wy teraz robicie... Co wy robicie obwieszeni medalami, orderami, krzyżami... od oczu po jaja!? Co wy teraz, jak wy teraz?”

Maciej Bordowicz (ur. 16 września 1941 w Mińsku Mazowieckim, zm. 6 października 2009 r. w Warszawie) – polski pisarz, aktor, reżyser filmów, sztuk teatralnych, telewizyjnych i słuchowisk. Absolwent Wydziału Aktorskiego i Reżyserskiego PWST w Warszawie. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.