Jednym z czynników różnicujących regiony jest zgromadzony na ich terenie potencjał rozwojowy, wyrażający pewien unikatowy zbiór zasobów, warunkujący osiągnięty poziom rozwoju oraz możliwości implikowania wzrostu i rozwoju gospodarczego w przyszłości. Dodatkowo, regiony są opisywane także poprzez zróżnicowane przemiany społeczno-gospodarcze, kierunki rozwoju, a także odmienną skalę i strukturę realizowanych inwestycji.

Celem pracy była weryfikacja zależności między potencjałem rozwojowym a dynamiką i strukturą aktywności inwestycyjnej regionów Polski. Wyniki przeprowadzonych analiz doprowadziły do wniosku, że potencjał rozwojowy posiada dodatni (i statystycznie istotny) wpływ na skalę aktywności inwestycyjnej regionów oraz oddziałuje na strukturę sektorową wydatkowanych nakładów inwestycyjnych. Kierunek oddziaływania potencjału w drugim przypadku był jednak uwarunkowany sektorem gospodarki, do którego alokowano nakłady. Ponadto zaobserwowano statystycznie istotny wpływ potencjału rozwojowego na koncentrację przestrzenną podmiotów gospodarczych, także z udziałem kapitału zagranicznego.

W pracy zaproponowano alternatywny sposób pomiaru dystansu rozwojowego między regionami a obszarem referencyjnym (np. gospodarką kraju lub wybranym regionem). W tym kontekście dystans rozwojowy jest rozumiany jako przeciętna liczba lat potrzebna na osiągnięcie poziomu rozwoju obszaru odniesienia (poziomu z danego roku lub przy uwzględnieniu wzrostu analizowanego regionu oraz terytorium referencyjnego).

Zmiana warunków otoczenia, w jakim funkcjonowały regiony, wywołana światowym kryzysem finansowym, skłoniła do prześledzenia regionalnego wymiaru skutków transmisji negatywnego szoku ekonomicznego do Polski. Spośród ogółu obszarów największe nasilenie negatywnych zjawisk (spadek PKB, aktywności inwestycyjnej) zaobserwowano w grupie obszarów przemysłowych, z kolei relatywnie najszybciej w 2009 r. wzrastały gospodarki regionalnych ośrodków wzrostu i dużych ośrodków miejskich. Syntetycznym wymiarem dokonanej analizy jest klasyfikacja województw i podregionów do trzech grup, z uwzględnieniem ich stopnia wrażliwości na spowolnienie gospodarcze w 2009 r. oraz przyszłych szans rozwojowych.

Zamieszczone w pracy analizy umożliwiły poszerzenie dorobku naukowego w zakresie relacji między potencjałem rozwojowym a aktywnością inwestycyjną. Sformułowane wnioski i propozycje mogą wesprzeć prowadzoną politykę rozwoju.