- Ani broń ani sposób w jaki ją trzymasz, nie są ważne.

- A co jest ważne?

- Pasja.

Starość nie radość, wiadomo. Ale jak cię znajdują pod stosem trupów, bez pamięci, za to z ogromnym bukłakiem pełnym wódki, który tulisz do siebie niczym troskliwa matka niemowlę, to wiadomy znak, że żarty się skończyły. 

Tak oto rozpoczyna się zupełnie nowy rozdział w życiu Viriona.

Pamięć: brak.

Umiejętności: ponadprzeciętne.

Cierpliwość: mocno ograniczona.

Dodając do tego trzy pary oczu wpatrzonych w niego z uwielbieniem i trzy pary ust szpecące nabożnie "Mistrzu, prowadź!" dostajemy najlepszą ekipę ze spalonego teatru i reżysera na skraju załamania nerwowego. Ale jaka to będzie piękna katastrofa!