Diğer tüm canlılarda olduğu gibi, hayatta kalabilmek için kendi içinde önceliği olan birtakım gereksinimlerini gidermek durumunda olan insanoğlunun söz konusu gereksinimlerinden biri de barınmadır. Hayatta kalma, güvende olma, karnını doyurma, üreme gibi temel gereksinimler grubunun içinde yer alan barınma, bu açıdan neredeyse insanlığın tarihi ile birlikte gündem olmuş ve üzerine farklı açılardan emek ve zaman harcanılmış bir konudur. Öyle ki, temel gereksinim olma kimliğini koruyan barınma, zaman içinde kendi konfor alanını, standartlarını, toplumsal yaşamdaki rolünü, estetiğini ve yeterlilik sınırlarını geliştirmiş, bu değişimi günümüzde de işleyişini sürdüren dinamik bir yapıya büründürmüştür.

Barınma gereksiniminin değişim süreci ile birlikte, öncelikle bugün mekân ve barınmayı sağlayacak yapı (bina) kavramları ile tanımlanabilecek ilkel formların ayrıntıları, insanlığın bu konudaki gündemi olmuştur. Ardından, uygunluk, mimari ve estetik gibi kavramlarla da barınmaya ilişkin anlayış ve beklentiler değişerek gelişmiştir. Bugün geldiğimiz noktada bireyden başlayarak ailenin ve toplumun kimlik tanımlamasında önemli unsurlardan birine dönüşen barınma ve ayrıntıları, aynı zamanda insanın yaşam biçimi ve standartlarını doğrudan etkileyen unsurlardan biridir. Barınmaya bağlı sürekliliğin sağlanması korunmanın/korumanın yanı sıra, özellikle estetik ve konfor gibi dinamiklerin her geçen gün daha çok barınmanın ve gerekliliklerinin parçasına dönüşmesi, insanla birlikte kurumlar açısından da bu konuya farklı gözle ve özenle yaklaşılmasını gerektirmiştir. Zira bina, mekân ve mimarisi bugün barınma ve gerekliliklerinden çok daha fazlasını ifade etmektedir. Bir bina, mevcut tüm unsurlarıyla, mekân özellikleriyle ve mimari düzenlemeleriyle kurumun ve o kurumun paydaşı olan beşeri unsurların anlatımının/anlaşılmasının ve gösteriminin en somut, evrensel nitelikli araçlarından biridir.