Kitle iletişim araçları etkinlik ve yaygınlık özelliği nedeniyle

rejimler, siyasi partiler ve politikacılar için ayrı bir önem taşımaktadır.

Bu araçlar totaliter rejimlerde egemen ideolojilerin

toplumda kök salmasına, demokratik ülkelerde ise sistemin rahat

işlemesine, güçlenmesine, halkın özgürce ve bilinçli olarak yönetime

katılabilmesine katkı sunma gibi bir görevi yerine getirmektedir.

Öte yandan bu araçlar sadece bir siyasi partinin yayın

organı gibi hareket ettiği, öteki görüşlere mikrofonlarını ve kameralarını

kapalı tuttuğu zaman siyasi gündemin en çok tartışılan

konusu haline gelmektedir.

Bu çalışma 1926 yılından 1990’lı yılların başına kadar

Türkiye Radyo ve Televizyon Kurumu ile siyasal iktidarlar ve

partiler arasında yaşanan gerginlikleri, tartışmaları ve çatışmaları

belgeleriyle ortaya koymaktadır. Türkiye’de TRT kavgası siyasi

partiler arasında uzun süre ve çok yoğun bir biçimde yaşanmıştır.

Çünkü siyasi parti yetkilileri bu kurumu etki altına alınca

iktidara gelebileceklerine ve dolayısıyla ülkenin yönetimine sahip

olacaklarına inanıyordu.

Demokrat Parti (DP) 1950 yılında iktidara geldikten sonra

kendisini Cumhuriyet Halk Partisi’nin (CHP) saldırılarından koruyabilmek

için azami ölçüde radyodan yararlanabilmenin yollarını

aramış, çok özel içerikli programların hazırlanmasını sağlamıştır.