Kitabı bitirdiğim gün üzerimde bütün siyah bulutlar dağıldı, güneş doğdu ruhuma.
Gülümsemeyi bir yaşam tarzı haline getirmeyi başardım. Her şeyi herkesi sevmeyi başladım.
Geçmişimi sırtımdan çıkarıp attım, ruhumu tazeledim, güzelleştirdim, özüne yaraşır bir ruhum oldu.
Geleceğe dair umutlarım yeniden yeşerdi. Meğer yaşamak kolaymış ve güzelmiş.
Kendini bulmak için Kaf dağına gitmeye gerek olmadığını öğrendim.
Kitabı bitirdiğim gün insanın kendine kâfi olduğunu farkettim!
Artık kimseye ihtiyaç duymadan her şeye Kâfi olanla birlikte huzurla yaşıyorum.
Ve kalbime şunu fısıldadım; “Senin ilacın sevgidir, sevgi dert alır, derman satar!”