1959 yılında Erzurum’dan ayrılıp trenle Edirne’ye seyahat etmekte olan bir yolcunun bambaşka hayalleri vardı. Dünyasını tahta bir bavula sığdıran yirmi yaşındaki bu gencin gözünü, gönlünü yüce bir sevda doldurmuştu. Fidanlara Bahçıvan olma azmindeydi. İnsanın yapısındaki güzelliklerin tomurcuklaşıp ortaya çıkması için yollara düşmüştü.

Bu genç Bahçıvan uzun yıllardan beri çorak kalmış topraklarda bir kere daha gül dermek istiyordu. Semaya ser çekmiş ulu ağaçlar, kökleri zeminin derinliklerine inmiş yüce çınarlar görmekti onun hayali. Karın, dolunun şiddetinden; tipinin ve boranın yakıp kavuruculuğundan etkilenmeyecek fidanlar yeşertmek… Gecesi sabah aydınlığında, gündüzü Cennet gibi rengârenk bahçeler oluşturmaktı onun arzusu.