Bunu neden yazdığımı bile bilmiyorum. Neden seni o kadar sevdiğimi veya neden unutamadığımı da. Tam üç ay geçti o lanet günün üzerinden. Koca üç ay… Ne seni unutabildim, ne de bir başkasını hayatıma sokabildim. O kadar çok yaktın ki canımı ve o kadar derin ki açılan yara, hala nasıl üstesinden gelebileceğimi bilmiyorum. Annem çok üzüldüğü için psikoloğa gitmeye başladım. Haftada iki gün onunla konuşup seni anlatıyorum. Seni hiç tanımayan, görmeyen birine seni anlatıyorum. Nereden bilecek ki seni? Hiç... Söylediklerime bakıp seni anlamaya çalışıyor ve bana tavsiyelerde bulunuyor. Sadece annem istedi diye gidiyorum. Sadece o istedi diye. Yoksa nereden bilecek ki o adam, koltuğunda otururken senin benim içimde açtığın yaraları. Nasıl iyileştirebilir ki beni, yaralarımı görmeden...

Her sabah uyanıp umutla o gün arayacağını düşünüyorum ve her gece sabaha umutla kalkmak için, “Yarın arar” diyorum. Aramıyorsun ve aramayacaksın biliyorum. Sadece hayatıma devam edebilmek için yapıyorum bunu. Her gün seni bu kadar çok sevdiğim için kendime lanetler edip, her gün seni özlüyorum. Tam üç ay geçti o lanet günün üzerinden ve ben bunu neden yazdım onu bile bilmiyorum...