Ölüme değil özüne doğru akardı zaman.

Her bitiş yeni bir başlangıca sebepti; her son aynı zamanda bir ilkti; gecenin sonu sabaha varırdı; ayrılıklar kavuşmak içindi.

Nokta ile sonlanırdı cümleler ve kelimelerin bittiği yerde başlardı müzik.

Ve bundan sonrasını ancak bir şarkı anlatabilirdi...

"Bir goncaya rengin veren

Ol taze tenindir

Mâzi de senin

Gün de senin

Ân da senindir”

Peki, ya arkalarında bıraktıkları?