Yüzyıllar boyunca aşkın kendilerinde cisme büründüğü nice peygamber ve Allah dostu, yüreklerinden kopup gelen bu lâhûtî sesi, kömür karası lav tepeciklerine, güz sarısı çöllere ve çıplak göğe dinletmişlerdi.

Mekke, sabırlı bir anne gibi evlatlarının bu gerçeği anlamasını bekliyor. Olur da duyulur, duyulur da anlaşılır diye her daim bıkmadan, usanmadan kendi şiirini okuyor:

“Ben Mekke…

Şehirlerin anasıyım ben… Benim tarihim insanlık tarihinden önce başlar.

Aşk kokar benim toprağım ve taşım.

Göllerim, ırmaklarım, sahillerim, yeşil ormanlarım olmasa da gam değil!