(Z recenzji wydawniczej/ From publishing review)

Przedmiotem pracy jest stosunek do śmierci i doświadczenia śmierci, uwarunkowane kulturą i w jej ramach religijnością, wśród Polaków zesłanych w głąb ZSRR w latach 1940 i 1941. O wartości pracy stanowi nie tylko jej przedmiot, tak istotny dla zrozumienia dziejów narodu, ale także niezwykle szeroka baza materiałowa oraz sposób ujęcia problematyki. Autorka wykorzystała, poza relacjami zesłańców, również inne zasoby źródłowe, a także nader bogatą literaturę, nie tylko z zakresu etnologii/ antropologii kulturowej, lecz ponadto z historii, psychologii i psychiatrii. Kulturowo-religijny wymiar śmierci został, w związku z tak szerokim wykorzystaniem źródeł i opracowań, przedstawiony i zinterpretowany wielostronnie, w szerokim kontekście historycznym i psychologicznym, włącznie z jej dehumanizacją i desakralizacją. (Prof. dr hab. Zbigniew Jasiewicz)

Opracowanie ma charakter wieloaspektowy. Autorka charakteryzuje ze znawstwem przedmiotu, w oparciu o ogromny materiał źródłowy i bogatą literaturę, ten okres w historii najnowszej naszego kraju z jego deportacjami, nieludzkimi warunkami transportu, pobytem wywiezionej ludności we wrogim kraju, tragicznymi warunkami pobytu na zsyłce. Wskazała na przyczyny wielkiej śmiertelności, na dehumanizację końca życia ludzkiego i pogrzebu. Szczególnie cennym osiągnięciem badawczym autorki była charakterystyka postaw ludzkich w tych ekstremalnych warunkach. Z dużym obiektywizmem i psychologicznym znawstwem określiła różne typy zachowań zesłańców w obliczu zagrożenia ich życia, wobec gaśnięcia życia i śmierci najbliższych i beznadziejnej przyszłości. (Prof. dr hab. Franciszek M. Rosiński)