Dostlarımız yedi günlük zorlu bir yolculuğun ardından Başkent’e varmışlardı. Ancak yolda gördükleri manzaralar oldukça kötüydü. Verimli topraklarıyla bilinen yerler de dahil olmak üzere neredeyse tüm ülke kıtlık çekiyordu. Hayvanlar ve bitkiler her yerde ölüyordu. Eskiden yemyeşil olan otlaklar. Tahıllarla dolu tarlalar şimdi ıssızdı. Kıtlık tüm dünyayı kasıp kavurmaya başlamıştı. Başkent hariç. Başkent şimdilik bolluk içindeydi ama insanlar kıtlığın yakında burada da etkili olabileceğini söylüyordu.

Otel Marakaş başkent Tarya’nın en lüks oteliydi. Kahramanlarımız bu otelde kalıyordu. Öğlen yemeği için odalarından çıkmış otelin yemekhanesinde leziz yemeklerini yiyorlardı. Ancak sadece Aygır aralarında yoktu. Aras’ın verdiği bir görevi halletmek için sabah erkenden otelden ayrılmıştı.

Ref enfes sülün etini ağzına atıp şapırdatarak yerken bir taraftan da limon şerbetini içiyordu.

Umay ona ters bir bakış attı: “Yavaş ol Ref, önünden kimse almıyor. Biraz yavaş ye boğulacaksın.”

Aras da aynı fikirdeydi: “Hepimiz yemeklerimizi bitirdik ama sen sanki yeni başlamış gibi iştahla yemeğe devam ediyorsun. Dostum dikkat et genç yaşta hastalanabilirsin.”