“Ganj’ın kıyısında durdum, kirli, sarı sularına baktım. Çevresindeki insanlar için umut demekti, tanrıya açılan kapı demekti Ganj. İnsanlar bu kirli sulara arınmak için geliyorlar. Onları buraya getiren inancın arkasında ne var?

Galiba korku… Hepimiz bir şeylerden korkuyoruz. Korunma istiyoruz, affedilme istiyoruz. Hepimiz suçluyuz. Neye ve kime karşı?

 Bir diğer şey istemek… Her şeye karşın istemek ve yitirmekten korkmak… Dualar ya merhamet, ya da arzuların karşılanmasını dilemek için ediliyor.  Elde edilen her şey yeni bir korkuya yol açıyor; yitirme korkusuna…Ve bu kısır döngü devam ediyor. Bir bebek acıkmasa, susamasa, temizlenmesi gerekmese ağlar mıydı? Korku olmasa ana kucağı sığınak olur muydu?”

Mehmet Emin’in İstanbul’da başlayıp Londra, New York, Bağdat ve Hindistan’a kadar uzanan ve yine İstanbul’da son bulan ruhsal yolculuğu…

         Mehmet Emin’in iç dünyasının labirentlerinde dolaşırken gerçekle düşün karıştığı köşe başlarında kendi ruhunun yansımalarını göreceksin.

         O benim… O sensin… O diğerleri…