Mao to postać nietuzinkowa, człowiek bystry, przebiegły, konsekwentny i skuteczny, który na placu boju pozostawił plejadę przeciwników znacznie od siebie mądrzejszych, a zatem w jakimś sensie to polityczny geniusz.

Każdy biograf staje przed wielką pokusą, aby podmiot swoich badań i dociekań uczłowieczyć i nawet w tyranie dostrzec ślady ludzkich odruchów oraz zamysł wielkich idei. W życiu przewodniczącego Mao można dostrzec cechy wielkości i patosu, ale jest w nim także wiele przykładów małości i nikczemności.

Praca koncentruje się tylko na kilku wybranych fragmentach życia przywódcy i etapach jego politycznej aktywności, ale za to – zdaniem autorów – najbardziej charakterystycznych, przypadających na okresy przesileń i zwrotów w dziejach komunistycznych Chin. Czerpiąc z odtajnionych polskich archiwów, eksponują wątek polski, mało dotąd znany. Sięgają też do źródeł chińskich i japońskich (do materiałów archiwalnych, biografii, analiz, kronik, publikacji o niewielkim nakładzie) oraz do zachodnich, a także sowieckich bądź rosyjskich, które ze względu na ciągłość obserwacji i jej krytyczny ton okazały się szczególnie przydatne w analizie kluczowego sporu ideologicznego między Pekinem a Moskwą, na ogół traktowanego przez zachodnich specjalistów powierzchownie lub marginalnie ze względu na ich słabe rozeznanie w temacie.