Eşşekler Kasabası günümüzün hikâyesi. 

Bu kasaba şehirlerden uzakta, ormanlarla kaplı dağlar arasında, tabiatın bozulmadığı bir vadide kurulmuş. Düzgün yolları, köprüleri yoktu. Çoğu yere patika yollarla ulaşım sağlanıyordu. Şehre giden  yol ise yalnız yağmur yağmayan yaz günlerinde birkaç ay çalışıyordu. Su getirmek için her gün iki  kilometre yol yürürlerdi. Kasabalılar, dünyada olan bitenden çok zaman haberleri olmazdı.  Kasabada  bütün  canlılar  birbirini  seviyordu.  Kimse  kimseden  üstün  değil,  kimse  kimseye hükmetmiyordu. Karşılıklı ilişkilerle hayat devam ediyordu. Bütün canlılar gelenek ve töreleriyle idare  ediliyorlardı. Huzuru bozacak hiçbir hareket hoş karşılanmıyordu. 

Kasabada birçok hayvan türünün yanı sıra insanlar da yaşıyordu. Vadi geniş bir mozayıka sahipti.  Çok çeşitli kültür cümbüşü ve görenleri hayran bırakan bir folklor birikimiydi. Bu görüntü tablonun en  güzel yanıydı. Zengin tabiatın yanı sıra, kuşundan sürüngenine kadar yüzlerce canlının yaşadığı bir  hayvanlar parkı durumundaydı. Düşünsen aklın almaz, bu dar toprak parçasının bu kadar canlının  yurdu olmasını...  

Vadinin dört mevsimi ayrı güzeldi. Güneşin doğuşu ve batışı görülmeğe değerdi. Rüzgârın esişi, sesi,  serinliği;  tabiatın  kokusu  bile  farklıydı...  Gökyüzünde  ayın  görünüşü  ve  yıldızların  akışı  bile  farklı  güzeldi...  Bir yudum nefes dünyaya bedeldi...