Kıbrıs Türk dış politikasının gündemine girdiği dönemden sonra, Türkiye’deki tüm siyasi elitlerin üzerinde hem fikir olduğu milli bir dava olarak politik ajanda da üst sıralarda yerini almıştır. 1950’li yıllarda Kıbrıs’ın bir sorun olarak ortaya çıkışına kadar Türkiye’nin Kıbrıs’la tek ilgisi Osmanlı bakiyesi olan adada yaşayan soydaşlarının takibi olmuştur. İngiliz toprağı olarak kabul ettiği adayla yakından ilgilen(e)memiştir. Bunun altında yatan temel neden ise, yeni kurulan Türkiye’nin yüzünü Batılı devletlere dönmesi, önceliğini Batıyla ilişkilerini geliştirmeye ve doğudan gelen Sovyet tehdidi oluşturduğu güvenlik kaygısı üzerine vermiş olmasıdır. Kurtuluş Savaşı sırasında devletin kuruluş hedeflerinin topraksal anlamı olan Misak-ı Milli’ye1 çok büyük ölçüde yaklaşılmış ve bu durumun Lozan Barış Antlaşması ile siyasi ve hukuki anlamda tescil edilmiş olması, Türk dış politikasında Lozan temelindeki mevcut durumu koruma düşüncesini oluşturmuştur. Bundan dolayı 1950 yılına kadar Türkiye Kıbrıs’a yönelik herhangi bir politika geliştirmemiş/geliştirememiş, Kıbrıs’la yakından ilgilenmeye başlaması 1950’li yılların ikinci yarısında, Yunanistan’ın Kıbrıs sorununu Birleşmiş Milletler’e taşımasıyla başlamış ve bu tarihten sonra Kıbrıs sorunu, Türkiye için milli bir mesele, aynı zamanda bir ulusal güvenlik ve çıkar sorunu olmuştur. Türkiye’nin Kıbrıs politikası da bu minvalde kurulmuştur.

Tüm dünyanın Kıbrıs Cumhuriyeti olarak tanıdığı, Türkiye’nin Güney Kıbrıs Rum Yönetimi olarak kabul ettiği Kıbrıs Cumhuriyeti2 ile Türkiye’nin ilişkileri oldukça karmaşık, zor ve bir o kadar da ilginç bir görünüm arz etmektedir.3 GKRY tüm adayı temsil eden tek meşru hükümet olarak uluslararası arenada hareket ederken, adanın kuzeyindeki topraklarda herhangi bir yasal yetkisi bulunmamakla birlikte, Ada’nın kuzeyinde yer alan ve kurulduğu 1983 tarihinden bu yana Türkiye dışında herhangi bir devlet tarafından tanınmayan Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti ise (KKTC), Adada Türkiye tarafından resmi devlet olarak tanınan tek hükümettir.