On seneyi aşkın bir zamandan beri Viyana gurbetinde yaşadım. Gerçi

zaman zaman Türkiye’de bulunan ailemi görmek için İstanbul’a

gidiyordum. Ama bu gidişlerin bir dönüşü olduğu için, gözüm arkada

kalmıyor değildi. Ailem, çocuklarım ve torunlarımın hasreti bana zor

gelse de, yüklendiğim misyon beni güçlendiriyor, âdetâ sabır

zerkediyordu beynime: Okumak için despot idareden kaçıp Viyana’ya

gelen bu çocukları nasıl bırakabilirdim ki? Zaten onlar, benim

Viyana’daki çocuklarım gibi olmuşlardı.